Hallo,
ik ben Cremie
Chris,
23 jaar.
Geboren op 22 maart 1979 te Bonheiden.
-
Mijn vriendin: Ik woon samen met mijn vriendin die 7 jaar ouder is. In het begin vroegen veel mensen zich af of dit geen barrière zou vormen in de relatie, maar wij kunnen het goed met elkaar vinden. En dat is het belangrijkste. Dit doen we ongeveer al 1 jaar en 4 maanden. Zij is een zeer grote steun voor mij. Dankzij haar ben ik uiteindelijk aan deze studie begonnen, anders zou ik nu nog steeds werken.
-
Mijn Mijlpaal: Drie jaar geleden is alles veranderd voor mij, niemand zag zoiets aankomen, zelfs ik niet. Had ik het geweten dan had ik alles anders aangepakt. Waarom kunnen we nu niet eens voor één keer in de toekomst zien en zelf bepalen wanneer je het wil zien. Waarom, waarom kan dit nu niet?! Waarom is ook een woord dat mij al drie jaar achtervolgd. Maar ik heb nog steeds het antwoord niet gevonden…
Volgens mij is dit een woord waar veel mensen mee zitten en geen antwoord op weten. Soms is het gewoonweg een woordje zonder antwoord.
Maar nu begin jij je af te vragen wat ik nu te maken heb met het woord WAAROM…
Ik vraag mij af waarom mijn moeder gestorven is drie jaar geleden op 4 januari 1999. Alles was die dag normaal, ze kwam van haar werk thuis, zei goeiedag tegen mij en mijn zus Silvie. De normale gang van zaken was dat ze na haar werk naar de bakker ging. Ik ging bij mijn ex-vriendin eten. Plots ging mijn gsm, het was mijn vader, hij klonk radeloos en brabbelde van alles. Het enige wat ik deftig kon verstaan was de naam van het ziekenhuis en dat er iets was met mijn moeder. Als een wervelstorm greep ik mijn sleutels en haastte mij naar mijn auto. Volledig onreglementair reed ik naar het ziekenhuis. Daar kwam ik aan op de spoedafdeling,zag mijn vader op een stoel zitten, bleek, compleet radeloos. Zo had ik hem nog nooit gezien. Het gaf mij een bang gevoel. Hij vertelde mij dat er iets was met mijn moeder. Ze had waarschijnlijk een hersenbloeding gekregen bij de bakker. In de spoedkamer zag ik allemaal bloed liggen op de grond wat afkomstig was van mijn moeder. Ze hadden haar in allerijl naar de scanner gebracht om te zien wat er nu eigenlijk mis was. We moesten in een klein kamertje wachten op nieuws. De minuten leken eeuwen…
Buiten stond ik te bellen om mijn zus op de hoogte te brengen. Toen plots mijn ex-vriendin naar buiten kwam met een gezicht vol tranen. Ze kwam me meedelen dat mijn moeder overleden was… Ooo, wat kwam dit hard aan, mijn ogen schoten gedeeltelijk vol met tranen, maar ze stroomden er niet uit. Het eerste wat in mij opkwam was mijn vader. Ik moest hem zien en steunen. Ik kwam bij hem en ja, veel woorden zijn hiervoor niet nodig. Het enigste wat ik kon doen was hem vastnemen. Geen woorden… die bestaan niet… De eerste woorden die ik pas terug over mijn lippen kon krijgen waren: “Kan ik mijn mama nog zien?” “ Ja, natuurlijk”, luidde het antwoord, maar we moesten nog even wachten. Het bloed moest nog afgeveegd worden…. Toen kwam iemand ons halen van het mortuarium, die vrouw zal ik nooit vergeten, ze was klein, krullend kort haar met een bril. Ze straalde rust en steun uit. En dit terwijl dat ze al zoveel liefde en leed had gezien. Ze nam ons mee tot aan de deur van de rouwkamer, daar gaf ze ons een soort van uitleg wat we gingen zien. Ze bereide ons al wat voor op wat we gingen te zien krijgen. Na haar uitleg stonden we daar alle drie, de deur was een soort van muur dat we moesten doorbreken. Als eerste nam ik de stap om naar binnen te gaan, gevolgd door mijn vader en ex-vriendin. Eens binnen zag ik mijn moeder daar vredig liggen met een kleine glimlach op haar gezicht. Precies of ze kon eindelijk rust vinden. Nog nooit had ik haar zo vredig gezien. De kamer vloeide vol tranen van mijn vader en mijn ex-vriendin. Bij mij waren de traan er ook maar ze wouden maar niet over mijn wangen rollen. Ik hield me sterk om mijn vader en ex-vriendin te steunen in hun verdriet. Dit vond ik eigenaardig van mijn eigen… Waarom had ik plots dat gevoel dat ik iedereen wou steunen met zijn verdriet! Weeral een waarom zonder antwoord. Ik steunde heel de familie die avond. Ik liet pas mijn eerste echte tranen toen ik mijn ex-vriendin thuis ging afzetten. Die nacht kon ik niet slapen. De gezellige kerstboom die er stond werd afgebroken, ons huisje was zijn warmte verloren… En die warmte is er sindsdien niet meer. De komende dagen daarna waren een ramp. Alles klaarmaken voor een begrafenis. Het enige waar ik wel tevreden mee was is dat ik alles heb meegemaakt, hiermee bedoel ik dat ik gezien heb hoe ze mijn moeder om het vies te zeggen in de diepvries staken en eruit namen. De dag van de bekisting zal ik nooit vergeten. Het geluid van een hoofd dat valt in een houten kist… Al die dagen vanaf de dood van mijn moeder tot de begrafenis waren allemaal negatief, niets of niemand kon iets voor me doen. Het maakte me boos om te weten dat een goed mens is gegaan en dat er slechten blijven bestaan. (mensen met een ongeneeslijke ziekte en criminelen) Maar ja, je beslist zelf niet wanneer je gaat of niet gaat. Eén ding kan ik wel zeggen: "Ik mis mijn mama heel erg." En mocht ik een wens doen, dan zou ik wensen dat ik nog eens één dag met haar kon meemaken...